Pierwsze obrazy pt. ,, Muzeum’’ powstają w roku 2014, inspiracją dla nich były wnętrza wiedeńskich muzeów, gdzie tradycja mieszała się z nowoczesnością. Odmienność ich przestrzeni, architektury i funkcjonowanie w nich dzieł i ludzi stało się tematem do dalszych poszukiwań formalnych i ideowych. Pierwsze prace przedstawiają muzeum jako tzw. white cube, potraktowany w sposób dosłowny, architektoniczny, ze zdefiniowanym źródłem światła, białymi ścianami, centralnie umieszczonymi nieokreślonymi obrazami i nieokreślonym człowiekiem. Takie ujęcia nasuwają na myśl codzienne pytania: o rolę tej instytucji, jak i o samego odbiorcę, który zdaje się błądzić w labiryncie obrazów, podobnie jak błądzi w świecie sztuki. Późniejsze prace to pokaz doskonałego warsztatu malarskiego, zamiana białych ścian w perfekcyjną gradację koloru. Jego intensywność pozwala nam zorientować się w przestrzeni i jej układzie. Jest ona iluzoryczna i niematerialna. Muzealne oświetlenie staje się nieokreślonym źródłem, którego iluminacja rysuje całość przedstawienia. Obrazy powoli ustępują miejsca ludziom, którzy z kolei z czarnych bezosobowych cieni, zmieniają się w konkretne osoby. Wycinkowość przedstawień w obrazach Maliborskiego
